Yetimhan Masalları – 1

Açlık
Yetimhan dedikleri sakin bir diyar vardı
Ahalisi mert idi,dürüstçe yaşarlardı
Boz bir eşek bu halkın padişahı olmuştu
Saraydaki miyadı onun yeni dolmuştu
Otlamaktan dönüp de bakamadı halk açtı
O yulaftan tadardı, el buğdaya muhtaçtı
Gün geldi ki uğradı halkının gazabına
Çok da ağır verildi yok yere ceza buna
Canını pek acıtıp tüylerini yoldular
Kuyruğunu koparıp ancak mutlu oldular
Yetimhan’a şimdi bir hünkâr seçilecekti
Sıra ile şehirde kuyruk ölçülecekti
Kuyruğu büyük olan tahtı hak ediyordu
Bir çok aday ölçüme gururla gidiyordu
Kuyruğu uzun olan tazı seçildi başa
Tüm ahali haykırdı “Padişahım çok yaşa”
Tazı iş başı yapıp elini ovaladı
Tez zamanda veziri tilkiyi kovaladı
Vezir ise pes etmek istemiyordu kolay
Kuyruklar sallandıkça hayli büyüdü olay
Tazı ağzını açsa tilki taş koyuyordu
Tazı diş biliyordu, tilki göz boyuyordu
Tazı derdi “Diyarda kendi borum ötmeli”
Tilki derdi “Tazılar bu diyardan gitmeli”
Böylece garez tutup nefret ile piştiler
Güç bende diye diye durmadan didiştiler
Vezir pek kurnaz idi türlü oyun bilirdi
Acıkan ve susayan herkes ona gelirdi
Diyarda her gıdayı bir ambarda toplattı
Tarlalara,ağaca,her tohuma el attı
Yere bir yaprak düşse yenilmesi yasaktı
Otlamak için inek müsaade alacaktı
Vezire sunulacak eldeki her yiyecek
Sincap fındık istese “Yaşa vezir” diyecek
Karınca meşakkatle taşırdı her buğdayı
Tüm ülke şerefine içmeye mahkum çayı
Tazı ise bu işe güceniyordu fazla
Padişah benim diye derin bir itirazla
Ahali bana gelsin diye buyruk ederdi
Herkes yine tilkiye açız diye giderdi
Pandaya tek bir zeytin, maymuna muz verirdi
Zürafalar açlıktan eridikçe erirdi
Karnı toktu maymunun, dallara atlıyordu
Vezire alkış tutan elleri çatlıyordu

Çok uzak bir diyarda kral arslan yaşardı
Yetmiş tane ülkeye hükmetmeyi başardı
Yetmiş padişah ondan korkardı titreyip de
Saygısızlık yapınca bizleri yer deyip de
Kurtları gönderirdi arslan yetmiş ülkeye
Vakıf olmak isterdi bunlardaki her şeye
Yetimhan’a da böyle bir kurt saldı azılı
Üzerinde “arslanın sağ koludur” yazılı
Kurdun da korkunç deyip yemeyelim hakkını
Dahiydi,adil idi, korur idi halkını
Şefkatle dolanıp da sordu Yetimhanlı’ya
Padişahın şefkatle davranır mı canlıya?
Aç mısınız, tok mu hiç soruyor mu sizlere?
Yoksa sefalet reva görüyor mu sizlere?
Ne derdiniz var ise deyin derman olalım
İş birliği yapıp da çaresini bulalım
Panda ağız açacak açlıktan baygın gezer
Diğer canlılar zaten aç karnına derbeder
Maymunlar gür sesiyle meydana atıldılar
Tazı ile veziri hayırla yad kıldılar
Dediler biz razıyız padişahtan,vezirden
Yaşa vezir diye de bağırdılar hep birden
Bu vezir şefkatinden yemez yedirir bize
Haksızlık yapan olsa hemen getirir dize
Görülmemiş cihanda tilkiden daha merdi
Şükür Hakk’a bizlere böylesi deha verdi
Maymunlar bir ağızdan benzerini söyledi
Kurt ise söylenene inanmayı yeğledi
Maymunların yüzünden göremedi gerçeği
Gidip kral arslana müjdeledi her şeyi
Arslan cömert tilkiye hediyeler gönderdi
Dile benden vereyim diye bir ferman verdi

Böylece Yetimhan’da günler aç geçiyordu
Keçi bir tutam ota günlerce me diyordu
Bir sabah gürültüyle tüm ahali uyandı
Memlekete ansızın bir felaket dayandı
Çok uzak diyarlardan bir fil sürüsü çıktı
Yiyecek saklanılan büyük ambarı yıktı
Gördükleri her şeyi küstahça çiğnediler
İştah ile ambarda varı yoğu yediler
Maymunlar ahaliyi koşun diye çağırdı
Hepsi aç olduğundan adımları ağırdı
Tazı ile tilkinin ödü kopmuştu filden
Yardım istiyorlardı bu kadarcık sefilden
Filler enkaza dönen ambardan uzaklaştı
Maymunlarsa dehşetle ardı sıra yaklaştı
Baktılar bir çöp bile kalmamıştı geride
Kışa da az var diye dolmuştu gözleri de
Ahaliyse bu işe alışmıştı zamanla
Öküz sefa sürerdi ayda bir çöp samanla
En çok da maymunlara açlık zor geliyordu
Açız diye feryatlar göğe yükseliyordu
Aç maymunlar veziri yakalayıp inatla
Yiyecek istiyordu tekme ile tokatla
Nere gitse maymunlar başında duruyordu
Her gelen açız diye bir tekme vuruyordu
Biri döver ayrılır bir sonraki gelirdi
En sonunda dayaktan ikisi de delirdi
Tilkiyle tazı ürküp pek uzağa kaçtılar
Şimdi adil şekilde hep beraber açtılar